Mijn poplijst van 2024, ongeveer in deze volgorde, ziet er als volgt uit:

1 Lizz Wright: Shadow
2 T-Bone Burnett: The Other Side
3 Nick Cave: Wild God
4 Johnny Cash: Songwriter
5 Beth Gibbons: Lives Outgrown
6 Pokey LaFarge: Rhumba Country
7 The Innocence Mission: Midwinter Swimmers
8 U2: How to Re-Assemble an Atomic Bomb
9 Adrianne Lenker: Bright Future
10 Ruthie Foster: Mileage
11 Gillian Welch & David Rawlings: Woodland
12 Vampire Weekend: Only God Was Above Us
13 Ordinary Elephant: Ordinary Elephant

Mijn lijst bestaat dit jaar uit singer-songwriters, een jazzplaat, de “loudest folk band in the world”, dichters uit een ander taalgebied en mensen die mijn persoonlijk liturgie aanvullen. Lizz Wright blijft onovertroffen, ik hoorde haar weer eens in Utrecht met onder andere werk van “Shadow”. Mooi als jazz-artiesten verder komen dan het herhalen van standards en zowel persoonlijk als dichterlijk voor de dag komen, dat geldt voor haar en ook voor bijvoorbeeld Gregory Porter. T-Bone blijft van hoog niveau, beschouwend en blijk gevend van de invloed van zijn grote voorbeeld, de heer Zimmerman.

En dan Nick Cave, die zijn op zijn pelgrimerende wijze doorgaat, al hebben sommige fans dat nog maar flauw in de gaten wanneer ze denken dat de titel op hem zelf slaat. Nee, Wild God gaat toch vooral over zijn Schepper.

De archieven met opnames van Johnny Cash lijken gelukkig haast onuitputtelijk, “the tree in a garden full of weeds”, zoals Bono hem typeerde, blijft evergreen. In deze lijst is Ruthie Foster in mijn oor dan weer een soort evenknie van Cash, inhoudelijk en ook even onvermoeibaar.

Nieuw voor me waren de dames Beth Gibbons en Adrianne Lenker (al ken ik haar van Big Thief, maar solo is ze nieuw voor me). Meer van hetzelfde maar ook even prachtig. Beth Gibbons was gewoon heerlijk om naar te luisteren. Het vakwerk van Pokey Lafarge werd met “Rhumba Country” weer bevestigd. Ooit vond ik zijn werk gewoon lekker klinken, nu luister ik meer naar woorden waar ik in kan wonen. Het in teksten-wonen gaat zeker ook op voor The Innocence Mission, verder rillen en chillen.

Het nieuwe werk van duo Gillian Welch & David Rawlings snelde dit jaar het uitkomen van hun plaat ver vooruit en dat maakt altijd nieuwsgierig. Hun plaat is goed, maar haalt voor mij het niveau van de vorige niet. Vampire Weekend is dan vooral een sonische verrassing gebleken: wat een prachtige piano- en baspartijen.

In de categorie ‘echt nog nooit van gehoord’ Ordinary Elephant, zij kwamen met een leuke plaat die me bij toeval trof, fris en prettig.

Tenslotte dan ook nog het kwartet uit Dublin: zij kwamen met een plaat vol werk dat overbleef na hun album “How to Dismantle an Atomic Bomb”, vandaar de titel “How to Re-Assemble an Atomic Bomb”. Het is een album geworden met goed materiaal waarvan een aantal titels als ‘B-kanten’ hun weg al op singles vonden. Mooi vind ik vooral “Are You Gonna Wait Forever?” en “Country Mile”.

En al zijn er lijstjesmensen die vinden dat een sinds jaren doorgebroken act niet in een lijst met alternatievelingen genoemd mag worden, blijf ik dat onbeschaamd doen en dat geldt niet alleen voor deze luidruchtige ‘folk band’ maar ook voor klassieke “wanderer” Johnny Cash.

Alfred Valstar,
december 2024

Disclaimer:
hitparades blijven voor deze luisteraar irrelevant en “pop” is een weinigzeggende term, want ook Bach is bij hem uiterst populair.