Bij ‘Rumba me va & La Catalana’
van Antoine Tato Garcia
De Franse Catalaan
Je bent de som van de kleuren die je draagt,
in de echo van bij de Pyreneeën
waar je zingen zijn trekken heeft gekregen,
de lijnen van jouw persoonlijke staat,
over de bergen, noord en zuid: je leven,
waarin alles het kakelbonte raakt
maar door geen dronkenschap wordt overdreven:
het is lyriek die in vocalen blaakt.
Kortom: Perpignan en Barcelona
en Cuba’s rumba hoort men daar vibreren
in een smeltkroes vol van zijn aroma:
ontroering blijkt een zaak van integreren.
Daarom Antonio, pardon: Antoine,
alleen een chef weet daar het fijne van.
Alfred Valstar (2022)