Bij “Boca da noite” & “Alfama”
van Carla Pires van l’Alba
Oude stad, oude liefde
Alfama schittert in verweerde pracht,
wie haar poetst brengt een muze weer tot leven.
De wijk met Lissabons oudste verleden
komt stralend opgewreven voor de dag.
Ze was – eer men van Lissabon kon spreken –
zelf een Moors juweel dat ogen bleef strelen:
Alfama schitterde met al haar pracht,
tot ze viel en het uit leek met verbeelden,
over haar beschikt werd door nieuwe macht
die de stad tot groter web heeft geweven.
Nu bezongen. In de mond van de nacht
klinkt schoonheid, die in fado op blijft spelen.
Alfama schittert in verweerde pracht.
Alfred Valstar (2024)