Ja, ja… jaarlijst van 2022 – been there, heard that.
Ik ben er weer voor gaan zitten, een soort evaluatie. Proeven is een labour of love.

Voor iemand die voornamelijk naar klassieke muziek luistert, bevindt wat men popmuziek noemt zich vaak in de marge en laten daar nu juist de zo vaak weggemaaide bloemen groeien, de onvolprezen klaprozen. Elk jaar overkomen me titels die soms pas laat doordringen, gewoon omdat ik de vensters eerst moet openen.  Maar hoe de lijst ook tot stand komt, alle titels vallen op hun plaats, niet dat het nummer telt want hitparades zijn en blijven irrelevant in vergelijk met het artistieke element.

Veertig jaar in dienst van een platenmaatschappij heeft me zowel kritisch, terughoudend als lyrisch gemaakt. Voordeel was altijd in ieder geval de kans op snel op de hoogte te zijn.

11: Under Cover – Valerie June (Een nieuwe fascinatie)
10: Multitude – Stromae (Franstalig is altijd aan mij besteed, al vind ik veel ‘chanson’ soms wat cynisch en daardoor een enkele keer voorspelbaar, iets wat bijvoorbeeld niet geldt voor artiesten als Stromae of Gauvain Sers)
9: Seven Psalms – Nick Cave (een kunstenaar die valt, opkrabbelt of in andere woorden aan geestelijk heruitvinding doet)
8: El Mirador – El Calexico (Stabiel aanwezig)
7: Cruel Country – Wilco (Het album heb in -nog – niet in handen, lijkt zelfs niet verkrijgbaar hier, maar misschien ligt dat aan mijn gebrekkige pogingen om eraan te komen)
6: Halcyon Days – Chagall Guevara (Een van de artistieke verschijningen van Steve Taylor, ander zijn solo-albums of met The Perfect Foil. Steve is een duizendpoot met een oog voor talent bij anderen. Zijn waardering voor het ambacht bij Bob Dylan, Bono en Mark Heard straalt op hem af. Zijn talenten maakten dat hij de strikken van CCM altijd wist te mijden.
5: Holding Space – Lizz Wright (Jazz en pop met wat daar tussen zit. Gospel kun je ook zeggen, al zie ik dat meer als levensbeschouwing en niet als genre).
4: Dark Enough To See The Stars – Mary Gauthier (Onlangs in Utrecht gezien en gehoord. Altijd de moeite waard. Dit album is weer een uitroepteken.)
3: Ants From Up There – Black Country. New Road (Dit was nieuw maar gelukkig ook direct overrompelend afgelopen jaar.0
2: Carry Me Home – Mavis Staples / Levon Helm (Twee oudgedienden, beiden met een Dylan-connectie. Levon Helm is niet meer onder ons en voor wie hem niet kende moet dit album vooral leren kennen. Mavis Stapes (van de legendarische Staple Singers), valt te rangschikken onder blues-gospel of gospel-blues. Niet dat dat iets zegt of haar in een hokje plaatst: Mavis overstijgt het allemaal.)
1: Dragon New Warm Mountain I Believe In You – Big Thief (Ook deze uitgave was overrompelend. Niet naar gezocht maar van horen zeggen en bingo).