Poëzie wordt een teken op de grond

in de stad die strofen liet uitvergroten.

Onvermoed gaat een serie stenen open;

er gloeit iets, wat geen mens daarvoor verstond.

Uit het hart is de cyclus te belopen

van de burcht naar een wijder stratenplan,

alleen te vinden door wie haar verovert,

rondom de kern strekt zich een nieuw verband.

Rondom zeg ik, voor je, ten voeten uit

schitteren gedichten, stapstenen

die als stemmen blinken, een vervuld geluid.

Volg het schrift dat als grondtaal is verschenen,

bik de spraak vrij, buig het hoofd, volle buit,

zolang je zinnen woorden tot zich nemen.