Bij “Horas” & “Creece”
van Jorge Drexler
Express
Liefde is een trein, ze loopt als een klok,
ze neemt de tijd – of flitst – door kleine uren.
Op hete kolen stuift haar kracht naar pure
verte, door nieuwe dageraad gelokt,
die ze door de nacht als eerste begluren
wil, de halte ligt voor haar, hogerop.
Dit is vervoering, door de diepte stuwen,
veranderen, een vaart die nooit meer stokt.
Bestemming bereikt spoort een stem ons aan
om wat persoonlijk is niet te vergeten:
elkaar, en wat draagt, met naam en toenaam.
Mensen veren op, komen in de benen,
blikken kinderlijk verrast door hun raam.
Liefde is een trein om in op te gaan.
Alfred Valstar (2024)