Bij ‘O Comilao & A Banda dos contentes’
van Erasmo Carlos
Amusement
Schijn bedriegt; dit is dansen op droefheid,
in een club van op en top gelukkigen.
Er speelt een band die het uit wil zingen,
samen steeds weer los, in nieuwe stroefheid,
in transpiratie zonder onderscheid.
Het zijn de nagelbijters, de nukkigen,
de vertolkers van eigen averij,
in op planken passende verrukkingen.
Ze geven lucht aan menselijk tekort,
van hoog verheven naar teneergeslagen,
Brazil als blues en aangeboren lied,
waarin melodie en woorden wagen
aan de door schuchteren gedroomde sport
van zin te pakken wanneer schijn bedriegt.
Alfred Valstar (2023)